Büyük günah işleyenin küfre girmeyeceğine ve kâfir olmayacağına dair yedinci delilimiz Enfal suresinin 72. ayetidir. Bu ayet-i kerimede şöyle buyrulmuş:
وَالَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يُهَاجِرُوا مَا لَكُمْ مِنْ وَلاَيَتِهِمْ مِنْ شَيْءٍ حَتَّى يُهَاجِرُوا وَاِنِ اسْتَنْصَرُوكُمْ فِي الدِّينِ فَعَلَيْكُمُ النَّصْرُ
İman edip de hicret etmeyenler var ya, onlar hicret edinceye kadar onların velayetinden size hiçbir şey yoktur. Eğer din hususunda sizden yardım isterlerse üzerinize (onlara) yardım etmek düşer. (Enfal 72)
Bu ayetin nazil olduğu dönemde Mekke’den Medine’ye hicret etmek farz kılınmıştı. Hicretin farz oluşu sonraki yıllarda nesh olmuş yani hükümden kaldırılmıştır.
Şimdi, ayetin başına bir daha dikkat edelim, bakalım ayet ne diyor? Ayet diyor ki:
وَالَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يُهَاجِرُوا İman edip de hicret etmeyenler…
Bu ifadeden şunu anlıyoruz: Bir kısım insanlar var. Bunlar hicret farzını eda etmiyorlar. Hicret farz kılınmasına rağmen Mekke’yi terk edip Medine’ye gitmiyorlar. Yani bunlar günah işliyorlar ve bir farzı terk ediyorlar.
— Peki, bu kişilerin farzı terk etmesi ve günah işlemesi onları dinden çıkarmış mı?
Hayır, çıkarmamış.
— Delilimiz ne?
Ayet-i kerimedeki şu ifade: وَالَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يُهَاجِرُوا İman edip de hicret etmeyenler…
Bakın, Allahu Teâlâ hicret farzını eda etmeyenleri “müminler” olarak vasfediyor. Eğer hicret etmemek -yani bir farzı eda etmemek ve günah işlemek- kişiyi küfre soksaydı Allahu Teâlâ onlara “müminler” demezdi. Madem demiş, o hâlde onlar mümindir ve büyük günah işlemeleri onları imandan çıkarmamıştır.
Bu, hicrette böyle olduğu gibi, diğer günahlarda da böyledir. Bir şeyin günah olması ve azabı gerektirmesi başkadır, dinden çıkarması başkadır. Günah elbette kötü bir şeydir ve kişiyi azaba sürükler. Ancak kişiyi kâfir yapmaz. Azaba sürüklemek farklıdır, kâfir yapmak bütün bütün farklıdır. Enfal suresinin 72. ayeti, günahın kişiyi kâfir yapmadığına delildir.
