Büyük günah işleyenin küfre girmeyeceğine ve kâfir olmayacağına dair on birinci delilimiz Zümer suresinin 53. ayetidir. Bu ayet-i kerimede şöyle buyrulmuş:
قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لاَتَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا
De ki: Ey nefisleri aleyhine haddi aşan kullarım! Allah’ın rahmetinden ümidi kesmeyin. Şüphesiz Allah bütün günahları bağışlar. (Zümer 53)
Bu ayet-i kerime günahkâr müminler hakkında nazil olmuştur. Bu ayetin müminler hakkında nazil olduğunun bir kısım delilleri şunlardır:
1. Ayette geçen “kullar” manasındaki عِبَاد kelimesi Kur’an’da hep müminler için kullanılmıştır. Mesela Furkan suresinde şöyle buyrulur:
وَعِبَادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا
Rahman’ın o kulları ki yeryüzünde tevazu ile yürürler. (Furkan 63)
Yine İnsan suresinde şöyle buyrulur:
عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ
Bir pınar ki ondan Allah’ın kulları içerler. (İnsan 6)
Bu ayetlerde olduğu gibi, Kur’an’ın diğer ayetlerinde geçen “ibad” kelimeleri de “müminler” için kullanılmıştır. Bu durumda, delil olarak gösterdiğimiz ayetteki “ibad” kelimesiyle de müminler kastedilmiş olmalıdır.
2. Ayetteki عِبَاد kelimesine “mütekellim ye’si” izafe edilerek, عِبَادِي denmiştir. عِبَادِي “Benim kullarım” manasındadır. “Benim kullarım” ifadesi, kıymeti ve şerefi gösteren bir ifadedir. Allah katında bu kıymet ve şeref ancak mümin kullara aittir. Zira Allahu Teâlâ kâfirler hakkında, أُولَئِكَ كَالأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ “Onlar hayvanlar gibidir hatta daha da aşağıdadır.” buyurmuştur.
Demek, ayetteki “kullarım” manasındaki عِبَادِي ifadesi “teşrif ve kıymet” için olup, bu da ancak müminler hakkında geçerlidir.
3. Mümin, kendisinin Allah’ın kulu olduğunu itiraf eden kimsedir. Kâfirler ise bu kulluğu reddeder. Dolayısıyla “kullarım” ifadesi müminlere daha uygun düşer.
4. Cenab-ı Hak ayet-i kerimede, bütün günahları bağışlayacağından bahsetmiştir ki bu, kâfirler için mümkün olamaz. Zira Allahu Teâlâ kâfirleri affetmeyeceğini bir çok ayette beyan buyurmuştur. Bu durumda, bu ayet müminlerden bahsediyor olmalıdır.
5. Allahu Teâlâ ayet-i kerimede, kullarına “Gafur” ve “Rahim” isimleriyle muamele edeceğini beyan buyurmuştur. Bu isimlerle muamele etmesi ancak müminler hakkındadır. Allah kâfirlere “Aziz”, “Cebbar” ve “Müntakim” gibi isimleriyle muamele edecektir. Bu da ispat eder ki bu ayet-i kerime müminler hakkında inmiştir.
Bu ayetin müminler hakkında indiğine daha başka deliller de var. Maksat hasıl olmuştur diye bu kadarla iktifa ediyoruz.
Şimdi sorumuz şu: Ayet-i kerimede, يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ “Ey nefisleri aleyhine haddi aşan kullarım!” buyrulmuş. Ayette bahsi geçen kulların müminler olduğunu ispat ettik.
— Peki, müminlerin nefisleri aleyhine haddi aşmaları ne demektir?
Aklınıza günah işlemelerinden başka bir şey geliyor mu? Herhâlde gelmiyordur. Nefsin aleyhine haddi aşmak, günah işlemek ve Allah’a isyan etmektir!
Cenabı Hak haddi aşan bu kullarını müminler zümresine dâhil etmiş ve onlara “Allah’ın rahmetinden ümidi kesmeyin.” buyurmuş. “Allah’ın rahmetinden ümidi kesmeyin.” ifadesi, kullarını ümitsizliğe düşmekten nehyetmektir ve yasaklamadır. Bu da ümidi ve keremi bekleme hususunda bir emir olur.
Allahu Teâlâ ümidi ve keremi beklemeyi emrettiğine göre, elbette zatına yakışan keremle muamele edecektir. Bu muamele de mümin kullarının günahlarını affetmesidir.
Ayrıca Allahu Teâlâ ayetin sonunda “Gafur ve Rahim olduğunu ve bütün günahları affedeceğini” beyan buyurmuştur. Bu da ispat eder ki günah işleyen mümin dinden çıkmamakta ve kâfir olmamaktadır. Zira kâfir olsaydı onun affı mümkün olmazdı.
Allahu Teâlâ kâfiri affetmeyeceğini onlarca ayetinde beyan buyurmuştur. Bu ayette ise müminlerin günahlarını affedeceğini beyan ediyor. İşte bu beyan ispat eder ki: Mümin günahı sebebiyle imandan çıkmaz ve kâfir olmaz.
