Ehl-i kitabı üç kısma ayırmak mümkündür:
Birincisi: Peygamber Efendimiz (a.s.m.)’ı hiç duymayanlar. Bunlar ehl-i necat olup cennetliktir. Teknolojinin bu kadar geliştiği bir zamanda böyle bir kişi var mıdır bunu bilemeyiz. Eğer varsa hükmü budur.
Ehl-i kitabın ikinci kısmı: Peygamberimiz (a.s.m.)’ı işitmiş ve duymuş olanlardır. Bunlar Peygamberimize iman etmezse cehennem ehlidir. Kendi dinlerine olan bağlılıkları bunları kurtarmaz.
Ehl-i kitabın üçüncü kısmı ise: Peygamberimiz (a.s.m.)’ı duymuş ama Peygamberimiz onlara kötü bir kişi olarak tanıtılmış olanlardır. Bunlar Peygamberimiz hakkında iyi hiçbir şey duymamış, mucizelerini işitmemiş ve Kur’an’dan haberdar olmamış kişilerdir. Bu kişiler hakkında âlimler sükût etmiş ve kesin bir fetva vermemişlerdir. “Belki Allah onları affeder, belki de cehenneme atar.” demişlerdir. En doğrusunu Allah bilir.
Bizler bu eserin devamında “Ehl-i kitap” dediğimizde ikinci grubu kastediyoruz. Yani Peygamberimiz (a.s.m.)’ı duymuş, işitmiş ama iman etmemiş olanları kastediyoruz. Zaten Ehl-i kitabın %99’u bu kısma girer. Peygamberimiz (a.s.m.) hiç duymamış veya duymuş ama kendisine kötü tanıtılmış olanlar %1’i geçmez. İnternetin bu kadar yaygınlaştığı, dünyanın cep telefonuna sığdığı bir asırda Peygamberimizi duymamak pek mümkün değildir. Ama ola ki Afrika’nın balta girmemiş ormanlarında, insanlardan uzak yaşayan kabileler varsa, belki onlar %1’i teşkil ederler. Bunlar bahsimizden hariçtir.
Bizler bu eserde %99’u teşkil eden ikinci gruptaki Yahudi ve Hristiyanların cehennem ehli olduğunu Kur’an’ın ayetleriyle ispat edeceğiz.
Buradaki amacımız sadece Allah’ın hükmünü beyan etmektir. Allah, “Onlar cehenneme girecek.” dediği için biz bu fikri savunuyoruz. Eğer Allah onların cennete gireceğini beyan buyursaydı, bunu kabul eder, hiçbir itiraz etmeden bunu savunurduk. Yani Ehl-i kitabı cehenneme sokan biz değiliz, Allah. Bizim tek yaptığımız, Allah’ın hükmünü Allah’ın ayetleriyle ispat etmekten ibarettir. Başka bir şey değildir.
