Abdullah İbn-i Zeyd (ra) hazretleri, Resulullah (sav) Efendimizin vefat haberini duyunca şöyle demiş: “Ey Allah’ım! Beni kör et ki, Resulullah’tan sonra, ona kavuşuncaya kadar dünyadan hiçbir şey görmeyeyim.” Ve duası o an kabul edilmiş ve o anda kör olmuş.
Hz. Sevban hazretleri de, Efendimize karşı çok muhabbetli olup, onsuz hiç duramazdı. Bir gün rengi değişmiş ve yüzünde üzüntü eseri olduğu halde Efendimizin (sav) yanına geldi. Efendimiz (sav) onun bu halini görerek; “senin rengini ne değiştirdi?” diye sordu. Hz. Sevban da; “Ya Resulallah! Ben de hiçbir hastalık yok. Ancak seni görmediğim zaman, tekrar seni görünceye kadar çok sıkıntı çekiyorum. Sonra ahreti düşünüyorum, seni hiç göremeyeceğimden korkuyorum. Çünkü sen peygamberler makamına yükseleceksin, ben ise cennete girsem bile senin makamından daha aşağı bir makamda olacağım” dedi.
Bunun üzerine Efendimiz şu hadisini beyan etti: “Kişi, sevdiği ile beraberdir.” Ve Allah-u Teâlâ’da şu ayeti nazil etti: “Kim Allah’a ve Peygambere itaat ederse, işte onlar, Allah’ın kendilerine nimet verdiği peygamberlerle, sıddıklarla, şehitlerle ve salihlerle birliktedir. Bunlar ne güzel arkadaştır!” (4/ 69)
Ya rab! Bizi, Efendimize (sav), sıddıklara, şehitlere ve salihlere cennette dost ve komşu yap. Âmin!
