İnsan bir otobüstür. Her otobüsün ise bir şoförü vardır. Fakat insan otobüsünde iki şoför vardır ki biri ruh, diğeri ise nefistir.
İkisi birbiriyle devamlı çekişme ve kavga halindedir. O ben süreceğim derken, diğeri hayır ben diyor. Tabi kavgayı kim kazanırsa otobüsü o sürüyor. Evet bu insan otobüsünün yolcularıysa kalp, his, akıl, sır gibi latifelerdir ki şoför nereye götürürse onlar oraya giderler.
Ve insanın önünde iki yol var. Biri çok süslü, düz, güzel, fakat çıkmazlarda ve uçurumlarda olan bir yol, diğeri ise biraz meşakkatli, virajlı ama sonu çok güzel olan bir yol, işte nefis şeytandan aldığı dersle o yolun güzelliğine aldanıyor.
O halde nefse yolun güzelliğini değil yolun sonunu göstermek lâzımdır ki, o da ruha itaat etsin ve doğru yolu bulsun.
Yoksa bu nefis insan otobüsünün şoför koltuğunu bir ele geçirirse Allah muhafaza işte o anda insanı uçurumlara yuvarlayabilir.
