Allah’ın ahirette görüleceğine dair Birinci Delilimiz, Mutaffifin suresinin 15. ayetidir. Bu ayet-i kerimede şöyle buyrulmuştur:
كَلاَّ Hayır! إِنَّهُمْ Şüphesiz onlar -yani o kafirler- عَنْ رَبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ o gün Rablerinden لَمَحْجُوبُونَ elbette perdelidirler -yani kafirler Allah’ı göremezler, Allah’ı görmekten mahrumdurlar.
Cenab-ı Hak bu ayet-i kerimede, kafirlerin kendisini göremeyeceğini beyan etmiş ve bunu onlara bir ceza olarak vermiştir. Şimdi şunu bir düşünün:
Eğer müminler de Allah’ı göremeyecek olsaydı, Allah’ı görememenin kafirlere tahsisi bir mana ifade eder miydi? Yani kimse Allah’ı göremeyecekse, ne diye ayet-i kerimede “Kafirler Allah’ı görmekten mahrumdurlar.” denilerek, görememe kafirlere tahsis ediliyor?
Şimdi şöyle düşünelim:
Elinizde bir nimet var. Bu nimet hakkında şöyle deseniz: “Bu nimeti falana vermem.” Bu sözünüzden, bu nimeti diğerlerine vereceğiniz anlaşılmaz mı? Zira eğer kimseye vermeyecek olsaydınız, “Falana vermem.” diyerek tahsis yapmaz ve “Kimseye vermem.” derdiniz. Sizin “Falana vermem.” sözünüz, ondan başkasına vereceğiniz manasına gelir.
Aynen bunun gibi, Cenab-ı Hak da ayet-i kerimede “Kafirler o gün beni görmekten mahrumdurlar.” buyurmuş. Bu ifadeden anlaşılır ki, kafir olmayanlar yani müminler, o gün Allah’ı görmekten mahrum değillerdir. Eğer müminler de mahrum olsaydı, mahrumiyetin kafirlere tahsisinin manası olmazdı. İşte bu sırdan dolayı İmam Şafi Hazretleri şöyle der:
“Allah Teâlâ kafirleri kendisini görmekten mahrum etmiş ve bunu onlara ceza olarak vermiştir. Demek ki en büyük itaat olan iman sebebiyle kendisini müminlere gösterecek ve bunu onlar için bir mükâfat yapacaktır.”
Sözün özü: Kafirlerin ahirette Allah’ı görmekten mahrum olmaları ispat eder ki, müminler bu nimetten mahrum değildirler. Eğer müminler de mahrum olsaydı, bu mahrumiyetin kafirlere tahsisi bir mana ifade etmezdi.
Sevgili kardeşlerim, Birinci Delilimizi burada noktalayalım. Bir sonraki derste İkinci Delili işleyeceğiz. O derste buluşuncaya kadar Allah’a emanet olun…
