Ka’b İbni Ucre anlatıyor: Bir kere Efendimiz (sav): “Minberi hazır edin.” dedi. Biz de hazırladık. Bir basamak çıkınca “Âmin” dedi. İkinci basamağı çıkınca yine “Âmin” dedi. Üçüncü basamağı çıkınca yine “Âmin” dedi. Minberden inince, biz: “Ey Allah’ın Resulü, bugün senden evvelce duymadığımız bir şey duyduk.” dedik. O zaman Resulullah (sav) şöyle buyurdu: “Şüphesiz Cebrail (as) bana görünerek: “Ramazana yetişip de affolunmayan Allah’ın rahmetinden uzak olsun.” dedi. Ben de “Âmin” dedim. İkinci basamağa çıktığımda: “Sen, yanında anılıp da sana salât-u selam okumayan Allah’ın rahmetinden uzak olsun.” dedi. Ben de “Âmin” dedim. Üçüncü basamağa çıktığımda: “Bir kişinin ana-babasının ikisi veya biri yanında yaşlanır da onu Cennet’e sokamazlarsa (yani onların gönlünü hoş ederek Cennet’e giremezse) o kişi de Allah’ın rahmetinden uzak olsun.” diye beddua da bulundu. Ben de “Âmin” dedim. (Hakim, Müstedrek:4/153)
