En büyük bir profesör bir çocukla konuşurken konuşmasında kendi tahsili ve ilminden ziyade çocuğun halini nazara alır. Ve onun anlayışına uygun kelimeler seçer.
Şimdi birisi buna şahit olsa ve “çocukla konuşan profesör değildir, eğer profesör olsaydı böyle konuşmazdı, daha ilmi konuşurdu” dese ne kadar ahmaklık etmiş olur.
Zira hitapta hatipten ziyade muhatabın seviyesine bakılır. Ve ona göre hitap edilir.
Madem Kur’an umuma inmiştir ve umuma mürşittir. Ve umum ise avamdır, cahildir.
Elbette Kur’an’ın onların anlayabileceği bir tarzda hitap etmesi zaruridir. Yoksa gönderiliş maksadına ters düşer. Hitapta mütekellime (konuşana) bakmak hatadır. Yoksa mücesseme, müşebbehe fırkalarında olduğu gibi Allah’a el, cisim vb. şeyler isnad edilir ki, bu dalaletin ta kendisidir.
